Onze homestay begon met Hoe heb je over de Quetzales gehoord? waar wij verbaast op reageerden dat we er nog niet van hadden gehoord. Doordat wij eindelijk het Hasta Manana gevoel ook hadden ondekt en daardoor de bus hadden gemist werden we gebracht door een bioloog die de Quatzales heeft bestudeerd. Kijk de Quatzales is de munteenheid van Guatamala, dat wisten we wel. Maar dat er een dorp naar werd genoemd vonden we raar.

De weg naar het dorpje toe was echt al een kadootje, een uur met de local bus. Deze zijn dan wel ingeruild voor mini busjes, 4 keer zo klein ALS DE KIPPENBUS MAAR MET NET ZOVEEL MENSEN en af en toe kwamen er handtassen met kippen en kalkoenen voorbij! geweldig toch? Om het dorpje zelf te bereiken hebben we een tocht van 2 uur door het bos gemaakt, nou ja bos, zeg maar oerwoud! en wat een uitzicht, dat kregen we kado!

De tocht door het oerwoud was al een heel avontuur, iedere keer een stap maken en niet weten hoeveel meter je nu weer naar beneden zakte in het mos. En onze gids die maar bleef fluiten en vroeg of we de vogel zagen?........euh, nee,.................maar onze interesse was daar ook niet voor. Onze interesse werd wel gewekt toen we bladeren moesten plukken voor het eten. na mijn beste spaans dacht ik ook dat de bladeren bedoeld waren om de rijst in te stomen, want dat had ik tenslotte al eens gezien.

Eenmaal bij ons hutje op de hei aangekomen kregen we heerlijke tortilla te eten. in een keuken zo rokerig van het brandhout dat ik alleen maar kon huilen van de pijn. dit dorpje bestond uit 20 huizen, de buren wonen dan ook 20 minuten verder! Je moet je voorstellen dat je 2 japanners in huis neemt, deze eten geeft, je allemaal vrienden uit nodigt om te pokeren en de japanners laat zitten en af en toe warm water geeft met een lach. Nou zo ongeveer zaten we daar niks te doen. Wij hebben daar het echte leven gezien, De vrouwen die in de smok de hele dag tortilla staat te bakken voor de mannen, maar dan ook echt de hele dag! En moeilijk trouwens! ik heb het ook geprobeerd, maar werd uitgelachen omdat ze niet rond werden haha. Om een uur of 10 dachten we gaan naar bed, niet omdat ons houten plankje lekker zou gaan liggen maar voor de warmte. Koud dat het was! niet normaal, mijn adem zag ik gewoon gaan. En we gingen naar bed en toen pas durfde de mensen te gaan praten! Echt of wij k ichie verstaan! ik kan dan wel spaans spreken, maar dat deden hun niet!

Nadat we al 3 maaltijden op hadden van tortilla's kregen we als ontbijt een lekker stukje kip. Lees: deze kip was de avond ervoor geofferd aan het offer plekje, en heeft de hele nacht de zegen gehad voor dat wij hem op mochten eten! Ook kregen we een soort van spinazie te eten, dat best lekker smaakte,....................JUIST dat we dus de bladeren die we zelf hadden geplukt!

Eenmaal weer terug in de stad vroeg iedereen heb je de Quetzales gezien?(want ook op de terug weg bleef de gids fluiten. We hebben uiteindelijk ook maar gezegd dat we hem hadden gezien)Uiteindelijk delonely planeter bij gepakt en daarin staat dat het een uitgestorven vogelsoort is!! Hahaha wisten wij veel! wij wilden een homestay die we dubbel en dwars hebben gehad, eigen eten uit het oerwoud halen, hout halen en offers halen voor het bidden voor het eten dat nog langer duurde dan de preek met kerst!Nu snappen we ook dat de bioloog de vogels bestuurdeerd, en niet het volk.

Ik kijk op Guatemala als het land van net niet, net geen mooi uitzicht, net geen lava, net geen mooi weer, net geen spaans kunnen verstaan (tenzij er een hoop wijn in gaat), En het eerste land wat mij heeft gevloerd met een buikgriep! Maar wel het land van Hasta manana, de vriendelijke mensen, met veel ervaringen rijker!

Onze vak zit er namelijk bijna op, Maar naar huis kunnen we nog niet! we nog zo wit als een garnaal! dus Belize here we come!

kakla en mek ( iris en Michiel in het kicie)