Mensen wees blij dat we in Nederland wonen. Echt, ik heb dingen voorbij zien gaan. Maar ik zal bij het begin beginnen.

Aangekomen in Cambodja voelde ik me gelijk thuis. Ten eerste had ik geen kaartlezer meer nodig, want ik wist de weg en alles is eigenlijk gewoon nog hetzelfde. Dus op mijn fietsie het drukke verkeer in om lekker te shoppen om daarna naar het zwembad te fietsen. Maar wees niet bang, ben niet bruin geworden want het begon gewoon te regenen. De volgende dag ook trouwens. Op maandag zou het tandarts project beginnen, dus heb ik de zenuwen lekker van mij af laten masseren om fris om half 8 te kunnen beginnen. Ja dat dacht je zelf toch zeker niet? In de ochtend kreeg ik een telefoontje dat de studenten geen vrij hadden gekregen. Dat zou Pheara regelen dus dat moest eerst gebeuren. Pheara kwam ook dan pas om 9 uur ipv half 8. En wat denk je wat dit stresskippie heeft gedaan? Ja jullie kunnen trots op mij zijn, ben ik zelf ook namelijk. Ik ben heel rustig gebleven met de gedachten: dan toch morgen? Misschien wist ik het al dat dit ging gebeuren. Dus ik zou naar de nieuwe school gaan om even te kijken en morgen zou het project van start gaan.

Eenmaal op school aangekomen kreeg ik kippenvel! De kids renden op mij af, begonnen te huilen en lieten mij niet meer los. Er was zelfs een meisje die mijn foto uit haar boekje haalde en trots aan mij liet zien! De foto's hingen er nog van het uitje en de schilderijen die Els heeft gemaakt hangen er nog. Er moest ook meteen gezongen worden, het Nederlandse liedje ‘deze vuist op deze vuist' en natuurlijk ‘de hokey pokey'! Ze wisten het gewoon nog en Toen Sophanny, mijn Khmer teacher, binnen kwam mij vast pakte en begon te huilen,nou dan breek je hoor. Dat je in 4 weken tijd zoveel indruk kan maken! Ik heb ook even een traan gelaten. Nadat ze gewend aan mij waren kwamen toch Els haar kids even vragen waar Els was. Ik vertelde dat ze zondag aan zou komen en ook haar Teacher begon te huilen.... Dat is nog eens een welkom thuis.......

En daar kwamen inene de studenten binnen voor het tandarts project wat meteen ongeorganiseerd van start ging. De leraren wisten namelijk van niks dus die wisten ook niet wat hun overkwam.Wat een zooitje, kids die door elkaar heen renden leraren die niet wisten wat ze moesten doen omdat ze niet op de hoogte waren gebracht. En ook al haddenwe wat inkopen gedaan, ontbreken doet er altijd wel wat. Alles is op loop afstand, dus hup op de motor om nog meer te halen, en bij terug komst kan je nog een keer weg om nog meer te halen. Maar ikwas nog steeds stressbestendig en ging mee met de flow.

Ook ik ben aan het werk gezet, ik heb de kids een fluor behandeling gegeven. Wat ik zelf het vreselijkst vond van de tandarts mocht ik nu zelf aan de kids geven. En hoe goed ik ook weet dat het echt niet naar aardbeien smaakt, heb ik dat toch moeten verkopen aan ze. En weet je hoe? Met een oorwattenstaafje.................Ja zo heb ik het op de tanden aangebracht. Sommige kinderen hadden tranen in hun ogen.

Misschien heb ik mijn nieuwe roeping wel gevonden, tandarts assistente. Helaas zou ik niet goed voor de omzet zijn, omdat ik per kind toch wel veel aandacht geef en als zemoeite hebben met het fluor in hun mond te houden, dan doe ik handje klap voor de afleiding. Een Nederlands liedje zingen hielp ook heel goed.

Ik heb rond de 100 kids fluor gegeven en je hoeft echt geen tandarts te zijn om te kunnen zien hoe erg hun tanden er uit zien. Zwart, geen tanden, gewoon weggerot, 2 kiezen op 1 plaats en dan die stank die uit hun mond kwam! Ook vlogen er hier en daar wat tanden voorbij zonder verdoving, en niet 1 sec of zo, nee joh 10 min trekken en wrikken zonder een kik te geven.......

Ja echt wees blij, dat we in Nederland geboren zijn en laat ik nooit meer iemand horen over kiespijn! De meeste kids waren heel sterk en gaven geen kik, maar hier en daar werd er wel een traan gelaten, dus kwamen ze toch allemaal even kroelen....... Het deed mij pijn om te zien wat er gebeurde, maar het gaf ook een trots gevoel dat dit een super goed en nodig project is.

Steriel was het ook niet echt, en de arbeidsomstandigheden warenvreselijk. We zaten op te lage, houten banken zonder licht. De tanden werden gecontroleerd met het lampje van hun mobiel. Echt de groep studenten die hebben geholpen, hebben geweldig hun best gedaan. In 2 dagen tijd 133 kids. In deze omstandigheden en hitte. Het was een super lieve en gezellige groep. Op de vraag of ze misschien een cadeautje wisten voor hun zelf voor hun hulp was hun eerste antwoord: ‘Wij zijn heel blij dat we ons steentje bij kunnen dragen voor de kids in Cambodja'. Toen ik het nog een keer vroeg werd er lang gediscussieerd en was dit het antwoord: Een Oranje Shirt uit Nederland met Hup Holland Hup!!!!! Geweldig toch, ik hoop dat deze nog in Els haar tas passen........

Deze dagen waren alleen voor de check up. Voor ieder kind is er een dossier gemaakt welke tand er gevuld moet worden en welke getrokken moeten wordenen wie het er ergst aan toe zijn. Morgen gaan we dan ook met de ergste gevallen naar de kliniek toe waar ze een volle behandeling gaan krijgen. Het waren ook 2 vermoeiende dagen, veel indrukken en veel gezien.

Dus het project is van start........En moet ik helaas toch ook vertellen dat ik de nieuwe school niet echt een verbetering vind. Er zijn 3 klassen naast elkaar, 46 kids ieder, en de muren zijn van hout, tot de helft staat er dus een schot. Je hoort dus iedereen zijn les geven, zodat de kids snel zijn afgeleid, je moet ook door elkaars klas om naar buiten te mogen, een kippenhok dus......

Sokdee (Goed Geluk) Iris

Jammer dat ik de foto's niet op het net krijg, maar heb geprobeerd zoveel mogelijk beeldend te schrijven.