Was er toch bijna een wonder gebeurd in deze 4 weken....... Maar helaas, moet ik zeggen dat ik op mijn laatste dag toch een koortslip mee naar huis moet nemen. En jee, wat is de tijd voorbij gevlogen hier in Cambodja. Met pijn in mijn hart stap ik morgen het vliegtuig in en moet ik na een kort maar krachtige samenwerking Els achter laten die het projectprobeert af te maken.

Na de check up ben ik met een aantal kids naar de kliniek geweest. Lina, die de check up op orde had, had een lijst gemaaktvan de ergste gevallen en met deze kids zou ik dus een start maken om naar de kliniek te gaan. Dus iedere ochtend en middag met 6 a 8 kids in de tuk tuk naar detandarts.Eenmaal op de kliniek aangekomen was het super druk. Er werden 3 kids naar een 'free' kliniek gestuurd en 4 kids naar de betaalde kliniek. Ja daar was ik wel even verward over. Als het gratis is..... Waarom gaan ze dan niet zelf? Maar het antwoord dat ik kreeg wasdat het te druk was? Later bleken dit studenten uit Korea te zijn die toevallig ook een week een project in de kliniek deden, en zij waren wel ontzettend goed. Volgend jaar komen ze weer, dus goede contacten gelegd en snel vrienden gemaakt.

Nu is het ook een gekkenhuis in de gratis kliniek hoor. Ook al zit je daar als eerste, als de deur open gaat rent iedereen naar binnen en degene die als eerste zijn naam roept krijgt een nummertje met 1 erop. En dan maar wachten tot je aan de beurt bent. 2 uur later.... Lijkt me echt vreselijk als je naar de tandarts moet en je bent al zenuwachtig en dan moet je ook nog eens 2 uur wachten.

En God wat waren die kids bang! Ben van stoel naar stoel gerend om handjes vast te houden, en ze geprobeerd gerust te stellen, en heb vooral mijn best gedaan om zelf niet te huilen omdat sommige zo hard schreeuwden van de pijn dat ik het zelf voelde! En wat voelde ik mij daardoor rot en wat voelde ik mij een beul dat ik dat de kids aan deed!

De studenten in de kliniek waren heel erg aardig en rustig tegen de kids, niks werd ook tegen hun zin in gedaan. Er was zelfs een meisje die 2 uur heeft gewacht en eindelijk aan de beurt was en haar mond niet meer open deed omdat ze bang was en ook niet meer durfde te praten.Binnen moet je je schoenen uit, op zich niet een heel fijn idee als er allemaal bloed op de grond ligt wat niet weg wordt gehaald. Er zijn veel kiezen en tanden getrokken. Hier en daar wat wortelkanaal behandelingen gedaan. Het zag er vreselijk uit, maar ik moet zeggen dat ik niet zou weten hoe het zou voelen. 1 meisje heeft 2 nieuwe voortanden gekregen, haar moeder was zo blij dat ik mango's in mijn tas kreeg gestopt als een cadeautje.

Na de behandelingen lachten veel kids als een boer met kiespijn, maar aan hun reactie te merken waren ze toch wel erg blij. Doordat de tuk tuk iedere keer voor kwam rijden dacht er eenmeisje: ‘Dat is leuk, ik ga gewoon mee als een uitje'. Dit meisje hoefde helemaal niet naar de tandarts, maar vond het blijkbaar erg interessant.

Ook heb ik mijn Khmer teachers mee uit genomen voor een lunch. Zij mochten kiezen. Dus met zijn 3en op de moto gestapt om de stad door te crossen om bij LUCKY BURGER te eten....... Vreselijk vet en vies, maar de meiden vonden het lekker. Nadat ik zei dat ik liever Khmer eten at werd ik spontaan uitgenodigd bij haar thuis om Kmher food te eten. Met alle teachers. Daar zat ik dan, aan de ballen van het varken, bloed, lever en hond (wat eigenlijk erg lekker smaakte).Om daarnaop zijn Cambodjaans te pokeren en de afwas te doen waarbij ik mijn water uit een soort van put moest halen. Eigenlijk was dit de beste home stay ooit. Er werd niet eens Engels gesproken........

Door alle indrukken van deze week, was ik erg moe, maar vooral zenuwachtig hoe Els het zou vinden wat er allemaal gebeurd is. Zij is natuurlijk het project begonnen in Nederland en is er al heel lang mee bezig. Ik heb de aftrap mogen doen. Alles geprobeerd op orde te krijgen zodat ze rustig verder met het project kan. Inmiddels heb ik Els op het vliegveld opgehaald, met een welkombord tussen de taxi bedrijven en hotels, maar gelukkig herkende zij het bordje met haar naam meteen........ Met een tas vol spullen van de kids en de oranje shirts voor ons Dutch Cambodjaans team! Na veel bijgepraat te hebben zijn we maandag samen van start gegaan, en de kids die al de hele week vroegen waar teacher Els bleef waren heel blij en een meisje kon eindelijk dat cadeau geven dat ze al heel de week vast had.

Dus na 2 dagen te hebben samen gewerkt, hoop ik een goede overdracht te hebben gedaan en ga ik Pnonm Penh vreselijk missen. De meiden uit London (de andere vrijwilligers), de studenten en tandartsen in de kliniek, de teachers, Els en natuurlijk alle kids. Het voelde zo vertrouwd om weer in de klas te komen en iedere keer weer opnieuw te zingen!

Deze week hebben we al veel kids gedaan, iedereen die is gechecked is ook naar de tandarts geweest. Dus zijn we vandaag begonnen met de nieuwe groep. Deze kids krijgen vrijdag een check up en dan zal er ook een voorlichting door de studenten worden gegeven. Els en ik hebben allemaal tandenborstels en tandpasta van onze tandartsen mee gekregen en deze zullen dan ook eindelijk gebruikt gaan worden.

Dus, Lee hai Cambodja en Hallo Nederland,

Iris