Jullie dachten zeker dat ik niks meer had te doen nadat ik gestopt was met lesgeven. Nou niks is minder waar.Want jullie dachten toch niet dat het budget op was van de goede doelen actie? Eerlijk gezegd dacht ik ook dat ik even een relax tijdje zou hebben, maar door al dat geregel ga ik zelfs een dag later naar Vietnam toe. Na hier en daar wat rond gevraagd te hebben, waar ik een leuk bedrag kan investeren, kreeg ik eigenlijk een vaag antwoord. Ik wilde de school nieuwe tafels schenken, waar ik alsantwoord op kreeg dat het te duur was. Of :'Is up to you'. Als ik nu meer tijd had, dan had ik dat beter uit kunnen zoeken, maar die heb ik niet. Dus wilde ik gewoon wat concreets. En dat is de Dumpsite geworden.

Er wonen mensen echt op de Dumsite omdat het heel goedkoop is. Als er dan een vrachtwagen met vuil binnen komt, dan rennen ze allemaal daar op af om de blikjes en flessen eruit te halen. Dit kunnen ze namelijk verkopen. om de Dumpsite heen zijn een paar dorpjes, waar iedereen woont, maar daar lopen/spelen ze ook gewoon tussen het afval.

De bedoeling was om 100 gezinnen van een voedselpakket te voorzien. Rijst, vers fruit, kleren, vlees, vis en laarzen. Samen met Kimlay, ons tussenpersoon, ben ik de dumpsite op geweest om bonnen uit de delen. De bonnen zijn een beetje lukraak aan de armste mensengegeven. Zonder bon dus ook geen pakket. Ik was wel heel geshokt op de Dumpsite. Ik had een kapje voor en laarzen aan om door het vuil te lopen en door het water. De mensen die daar wonen liepen gewoon op blote voeten, er liep er zelfs eentje op hakken. Met de vraag of ik hier iets anders kan doen dan alleen maar een pakket aanbieden, werd er eigenlijk gereageerd of het de normaalste zaak van de wereld was. Ik dacht aan een stuk land kopen, met dieren of zo voor 1 gezin. Maar ze hebben geen opleiding dus vallen ze weer terug in het oude, was het antwoord. Toen besefte ik ook pas dat er niks tegen te doen is, waar moet je beginnen? En het rare was/is, hoe arm de mensen daar ookzijn, er staan dus wel t.v.'s. Vreemd he?

Dusik heb een hele grote zak met kleren gekocht, (2de hands)vis en sausage, rijst (voor elk gezin 10 kilo) wat vers fruit en kaplaarzen voor de werkende mensen. (Nee Astrid, die had ik nog niet toen mijn camera werd gejat hahaha). Samen met de andere vrijwilligers hebben we alles verdeeld over 100 zakken en zijn we bepakt en bezakt richting de Dumpsite gegaan. Ik wilde nog veel meer kopen maar Kimlay zei, je kan niet iedereen helpen, beetje bij beetje is genoeg. Na alles opgesteld te hebben konden de mensen komen. Zij werden 1 voor 1 binnen gelaten en kregen dus van alles mee wat ze niet eens meer konden tillen. En de gezichten van de mensen, zo blij en dankbaar. Dat gaf een heel fijn gevoel, dat het wordt gewaardeerd.

Het was zo dringen bij het hek, het leek wel de zomersale van de H&M. Nadat alle zakken waren uitgedeeld en er nog een paar reserve zakken over waren kwamen alle mensen op ons afgerend om nog een zak te bemachtigen, Dit was wel even schrikken, hoe de mensen deden.

Van een moeder op het werk had ik kleertjes mee genomen, Helaas kon ik niet alles mee nemen, maar had ik een paar setjes mee genomen om het te kunnen geven aan een kindje. Dit heb ik ook kunnen doen zoals je aan de foto's ziet. Ik heb een meisje opgepakt en gewoon helemaal aan gekleed, dat was een heel mooi gevoel. Jeetje er viel een last van mijn schouders af, het was namelijk een hoop geregel, en de actie liep onwijs goed. Ik heb niet gezegd dat ik er niks aan wilde doen omdat er niet tegen aan te vechten is, nee ik heb het gewoon gedaan. En dit beetje is een begin. De andere vrijwilligers, Heleen, Sabine, Tessa, Neil en Oska vonden het ook erg geslaagd.

Het was een heel speciaal gevoel, ik had het echt idee dat ik iets betekende op dat moment voor de mensen. Dat ik dit heb mogen mee maken, en dat wel dankzij jullie.

Dit was een heel bijzonder en dankbaar project. Maar ja, ik had voor mijn gevoel nog niet genoeg gedaan. Daarom ben ik naar een ander project geweest waar een andere vrijwilligster, Tessa, aan het werk is. Dit project heet CCSF, De Farm. Deze weesboedrij is opgezet door een Nederlandse man. Hij vangt hier op het moment 45 kids op en er is plek voor 80 kinderen. Op de Farm zijn er veel mogelijkheden voor de kinderen om zich te ontplooien. Er wordt Engelse les gegeven, er zijn dieren die de kinderen verzorgen, een fruitgaard, een visvijver, er staan weef apparaten. Hier krijgen de kinderen ook allemaal les in, zodat ze er wat mee kunnen gaan doen. Dit is een heel mooi en groot project. Deze man wil kwaliteit bieden aan een paar mensen, en niet aan een heleboel een beetje. De kinderen krijgen ook traditionele danslessen, met kleren en muziek erbij. Wij hebben de eerste optredens gezien, wat heel leuk was, en hier willen ze er meer van laten volgen om zo extra geld te verdienen. Pas zijn er een hoop instrumenten aangeschaft en Chef (de nederlandse man) gaf te kennen dat hij het heel leuk zou vinden als er een muziek leraar zou komen. De kinderen kunnen dan optreden, en hebben plezier met elkaar. Na lang gesproken te hebben heb ik besloten de muziek leraar aan te bieden. Jammer genoeg wisten ze niet hoe duur die zou zijn. Dus hebben we afgesproken dat zodra hij er is een fotootje wordt opgestuurd en voor hoe lang deze leraar er dan zou zijn. Als jullie willen kijken is dit de internet site: www.wwcf.nl.

Is dit ervan wat ik allemaal had verwacht? Nee. Ik vond het lesgeven een super mooie ervaring, maar ik miste het verzorgende er om heen. En 3 weken is te weinig om een goed project uit te zoeken wat je wil ondersteunen. Maar alle kleine beetjes helpen.

Er zijn verkiezingen geweest op zondag en echt heel Phnom Penh was uitgestorven. De tentjes mochten ook niet eens open om drank aan de toeristen te serveren. Oska en ik wilde deze dag af sluiten met een drankje, maar kwamen nergens binnen. Overal dronken Cambodjanen. 1 kroeg riep ons binnen om een biertje te doen. Jaa, weer een biertje. Het waren wij en dronken Cambodjanen, ons eigen prive feestje dus, maar als er politie zou komen moesten we toch wel even duiken.

In het verhaal zien jullie Els niet meer. Dit klopt. Els heeft besloten om langer les te geven, dit omdat zij het gevoel had nog niet klaar te zijn. doordat er hier verkiezingen zijn in het land was er een soort van vakantie en hebben Els en ik al afscheid genomen. Ik met pijn in mijn buik, omdat ik nu Vietnam in mijn eentje ga verkennen. Els heeft een tripje door de Mekong naar Saigon gemaakt. en komt morgen terug, net als ik weg ga en we zien elkaar 15 augustus in Hanoi om Halong Bay te gaan doen.

Morgen is hat dan zover, dan ga ik Cambodja verlaten wat ik toch weel een beetje thuis kan noemen na 4 weken. En op naar het volgende avontuur in Vietnam.Drie dagen door de Mekong Delta, met homestay naar HCMC. Ik laat 4 onvergetelijke weken achter.

Even wat leuks over de cambodjanen. Iedere avond in het Olympysch stadion is er tussen 1700 en 1900 uur een sportuurtje. Er staan overal groepjes te aerobicen, en joggers rennen rondjes over de banken van het stadion. En ik kan veel op mijn slippers, maar joggen op slippers lukt me niet hoor, maar dat lukt de cambodjanen wel.

Dat avond sportuurtje, heb je ook in de ochtend, iedere dag om 5 uur. Om 5 uur heb ik dus geen oog meer gedaan met aerobic. Later hoorde ik dat ze ook kunfhi doen, dus ga ik morgen toch gewoon nog een keer om 5 uur op?

Nu kunnen Cambodjanen echt alles. Als je aan de kant van de weg gaat zitten zie je de meest leuke taferelen, zoals: met zijn 7-en op de motor, een baal hooi op de motor, iemand in de laadbak met de klep open. Ja het kan hier allemaal, en dat heb ik ook wel gemerkt toen we bepakt en bezakt naar de Dumpsite reden.Je mag zelfs je fiets in de Tuk Tuk mee nemen.

Lee hai Cambodja, en Chiao Vietnam

PS lieve collega's Sannie, annelies en Elles, Van harte en veel geluk met de kleine.