Ik leef nog hoor, ik krijg veel mailtjes of ik het noodweer wel overleef. Ik heb geen last van het weer gehad, nou ja, de trein naar Sapa ging niet. Maar waar was ik gebleven? Na Hoi Ann bezocht te hebbenben ik3 jurken, 2 rokken, een jas, en 2 paar slippers rijker. En dat allemaal op maat laten maken, voor echt spot goedkoop.

Binnen 3 uur was het klaar en het zit als gegoten! Nee hoor, ik heb niet alleen geshopt, maar ik heb ook heel cultureel gedaan. We zijn naar My Son geweest, en ik ben naar de Marble mountains geweest. De Marble mountains was onwijs geweldig, alleen weer dat boekje van mij dat zegt dat het uitzicht geweldig is. Nou, of ik heb het niet gevonden, of het uitzicht werd gehinderd door alle nieuw komende hotels. Wat ik wel heb gevonden is een kloof en met mijn slippertjes en witte broek lukte het mij om omhoog te klimmen ineen klein kloofje achter een boedhha beeld. Alleen had ik dit niet gevonden, maar de moto driver wist de weg. De grotten waren heel mooi, alleen de Vietnamezen plaatsen overal beelden, met kleden. Dat is wel jammer voor het uitzicht maar wel hun cultuur. En ik heb een nieuwe specialiteit, corn soep en loempia's! Ja, ik heb kookles gehad, dus Den, ik ga ze voor je maken.......

Met al mijn nieuwe kleren extra in mijn tas, op weg naar Hue. Hier zijn we niet heellang gebleven. Maar wel langgenoeg om alle tombes aan de parfum rivier te zien. Er was een festival (geen flauw idee hoe dit heette), maar de mensen gooide papiergeld in het water voor de doden. Dat was een van de redenen dat er weinig toeristen waren op het water. Want alle boten waren bezet door de locals (foto's houden jullie te goed, want die heb ik nu niet bij me).

Met de nachrbus naar Hanoi. En geloof me, dat slaapt heerlijk. Daar hoorde we dus dat de trein naar Sapa niet ging, vanwege het nood weer. En dat er veel toeristen vast zaten in Sapa. Het goede nieuws is dat de trein waarschijnlijk een paar dagen later zou gaan, dus de plannen omgegooid en eerst naar Ninh bin. Dit was geweldig, een heel mooi uitzicht, met gebergte en nog zo weinig toeristen dat de kinderen heel nieuwsgierig naar mij waren. Vooral vanwegemijn haar. In het hotel waar ik bleef was een Ned gezin met hun dochtertje van 9. Samen met haar naar de markt geweest, waar we best rare dingen zijn tegen gekomen, zoals hond en darmen.

Door de hotel baas mij om laten praten om op de moto naar Mau chau te gaan. Een heel mooi uitzicht en zeker de moeite waard, vooral omdat de trein naar Sapa het toch niet ging doen.En dat ik dan wel een minority village heb gezien. Deze tocht was zeker heel mooi, maar 5 uur op een moto is ook wel afzien, maar ik genoot van het uitzicht.

Eenmaal in Mau Chau aangekomen bleek ik niet de enige te zijn, er waren wel 1000 toeristen in 1 dorp geland. Niet echt een home stay dus. Ik ben door het dorpje en de rijsvelden gelopen en overal werd ik binnen gevraagd voor thee. Gezelli en heerlijk. Maar denk maar niet dat het voor niks was. Nee, je moet natuurlijk wat kopen. Dus heb ik mewat armbandjes aan laten smeren. Bij 1 vrouwtje was het wel erg gezelli. Zij had alles bewaard van 5 jaar: visite kaartjes, brieven en schriftjes met teksten hoe de thee was. Verder was er heel weinig in het huis, een t.v. en een stapel brieven. Hier waren de kids toeristen gewend dus zonder op en om te kijken gingen ze gewoon door met spelen.

Alle vrouwen bij de Witte Thai hebben in mij ogen een mannen taak. Zij doen het lijken of het erg gemakkelijk is, maar nadat ik het ook mocht proberen.......... Ja ik heb er nog hoofdpijn van.

Zi ziet het er dus uit:

De volgende dag weer op de moto op weg naar Hanoi. Wat een spijt heb ik daar van. Het was 8 uur zitten op een snelweg, ik heb nog pijn in mijn best wel volle zitvlees! Gelukkig was er onderweg een markt waar ik een persoonlijke rondleiding kreeg van een jongen die niet kon praten, maar wel wist uit leggen hoe ik moest roken. En hier op de markt dingen gezien die ik niet kan identificeren.

In Hanoi aangekomen moesten we nog op zoek naar mijn bagage, want die zou doorgestuurd worden naar Hanoi. Niet dus. We hebben 3 uur rond gereden op zoek naar mijn bagegage en vervolgens naar mijn hotel. Je begrijpt dat ik tranen liet van geluk dat ik die moto af kon. En die arme man moest nog 5 uur rijden naar huis.

Gelukkig was ik net op tijd voor de trein van Sapa die gelukkig wel ging. Maar doordat het nog niet helemaal veilig was, had de trein wel vertraging van4 uur. Onderweg zag je goed wat de tyfoon allemaal heeft gedaan met de rijstvelden: veel rijst en inkomenis verloren gegaan. Sapa is geweldig mooi en door de tyfoon zijn er weinig toeristen. Gina en ik hadden een home stay, de enige 2, en omdat het HAPPY NEW RICE YEAR was had onze gids al zijn vrienden uitgenodigd om met ons happy water te drinken (rijswijn). En er wordt om de paar sec geproost. Moet je je voorstellen, dat je Japanners in huis neemt om te slapen en eten en iedereen uitnodigd in je huis om heel veel eten te serveren.

Gelukkig ben ik goed opgevoed en heb ik netjes de afwas gedaan. s' Avonds zijn we naar de ontmoeting plek geweest waar de jongeren kwamen. Die niet met ons durfden te praten. Door het feest was er een soort ceremonie met een stok en een kooi en een vraag en antwoord. De stok wordt op de grond getikt.

Foto's houden jullie te goed. En een goede uitleg moet je maar komen halen, dan beeld ik het uit. Dit was echt een super home stay, echt met het leven mee gedaan en door de rijstwijn heerlijk geslapen. Al konden de kikker geluiden me wel wakker houden! Niet te geloven hoe hard het was.

Net afscheid van Gina genomen, zij vertrekt naar Bejing voor de spelen. Ik ga morgen naar Bac ha, en daarna ben ik weer herenigd met Els. Gaan we lekker op een boot relaxen in Halong Bay!

doeiiii Iris