zo wit kunnen we niet naar huis!

Onze homestay begon met Hoe heb je over de Quetzales gehoord? waar wij verbaast op reageerden dat we er nog niet van hadden gehoord. Doordat wij eindelijk het Hasta Manana gevoel ook hadden ondekt en daardoor de bus hadden gemist werden we gebracht door een bioloog die de Quatzales heeft bestudeerd. Kijk de Quatzales is de munteenheid van Guatamala, dat wisten we wel. Maar dat er een dorp naar werd genoemd vonden we raar.

De weg naar het dorpje toe was echt al een kadootje, een uur met de local bus. Deze zijn dan wel ingeruild voor mini busjes, 4 keer zo klein ALS DE KIPPENBUS MAAR MET NET ZOVEEL MENSEN en af en toe kwamen er handtassen met kippen en kalkoenen voorbij! geweldig toch? Om het dorpje zelf te bereiken hebben we een tocht van 2 uur door het bos gemaakt, nou ja bos, zeg maar oerwoud! en wat een uitzicht, dat kregen we kado!

De tocht door het oerwoud was al een heel avontuur, iedere keer een stap maken en niet weten hoeveel meter je nu weer naar beneden zakte in het mos. En onze gids die maar bleef fluiten en vroeg of we de vogel zagen?........euh, nee,.................maar onze interesse was daar ook niet voor. Onze interesse werd wel gewekt toen we bladeren moesten plukken voor het eten. na mijn beste spaans dacht ik ook dat de bladeren bedoeld waren om de rijst in te stomen, want dat had ik tenslotte al eens gezien.

Eenmaal bij ons hutje op de hei aangekomen kregen we heerlijke tortilla te eten. in een keuken zo rokerig van het brandhout dat ik alleen maar kon huilen van de pijn. dit dorpje bestond uit 20 huizen, de buren wonen dan ook 20 minuten verder! Je moet je voorstellen dat je 2 japanners in huis neemt, deze eten geeft, je allemaal vrienden uit nodigt om te pokeren en de japanners laat zitten en af en toe warm water geeft met een lach. Nou zo ongeveer zaten we daar niks te doen. Wij hebben daar het echte leven gezien, De vrouwen die in de smok de hele dag tortilla staat te bakken voor de mannen, maar dan ook echt de hele dag! En moeilijk trouwens! ik heb het ook geprobeerd, maar werd uitgelachen omdat ze niet rond werden haha. Om een uur of 10 dachten we gaan naar bed, niet omdat ons houten plankje lekker zou gaan liggen maar voor de warmte. Koud dat het was! niet normaal, mijn adem zag ik gewoon gaan. En we gingen naar bed en toen pas durfde de mensen te gaan praten! Echt of wij k ichie verstaan! ik kan dan wel spaans spreken, maar dat deden hun niet!

Nadat we al 3 maaltijden op hadden van tortilla's kregen we als ontbijt een lekker stukje kip. Lees: deze kip was de avond ervoor geofferd aan het offer plekje, en heeft de hele nacht de zegen gehad voor dat wij hem op mochten eten! Ook kregen we een soort van spinazie te eten, dat best lekker smaakte,....................JUIST dat we dus de bladeren die we zelf hadden geplukt!

Eenmaal weer terug in de stad vroeg iedereen heb je de Quetzales gezien?(want ook op de terug weg bleef de gids fluiten. We hebben uiteindelijk ook maar gezegd dat we hem hadden gezien)Uiteindelijk delonely planeter bij gepakt en daarin staat dat het een uitgestorven vogelsoort is!! Hahaha wisten wij veel! wij wilden een homestay die we dubbel en dwars hebben gehad, eigen eten uit het oerwoud halen, hout halen en offers halen voor het bidden voor het eten dat nog langer duurde dan de preek met kerst!Nu snappen we ook dat de bioloog de vogels bestuurdeerd, en niet het volk.

Ik kijk op Guatemala als het land van net niet, net geen mooi uitzicht, net geen lava, net geen mooi weer, net geen spaans kunnen verstaan (tenzij er een hoop wijn in gaat), En het eerste land wat mij heeft gevloerd met een buikgriep! Maar wel het land van Hasta manana, de vriendelijke mensen, met veel ervaringen rijker!

Onze vak zit er namelijk bijna op, Maar naar huis kunnen we nog niet! we nog zo wit als een garnaal! dus Belize here we come!

kakla en mek ( iris en Michiel in het kicie)

kippenbussen en hanen telefoons

Holatodos

zo hier zitten we dan in het warme Guatemala, tenminste dat dachten we. Het is hier namelijk gewoon koud!!!! en het regen seizoen wat we hebben omzeild wist het klimaat ook niet hier. wij zijn niet van suiker, en je kan je er tegen kleden, maar dat hebben we dus thuis gelaten. Uitgerust zijn we dan ook een beetje, want van de kou liggen we voor 9 ur op bed!

En nog meer uitgerust zijn we van het magische meer, lago Atitlan, wat een rust, heerlijk, zo rustig dat het enige waar wij ons druk over maakte is de eekhoorn die zijn vruchten op ons dak gooide:) Klinkt heel vervelend he?

Goed, tijd voor actie dus: We hebben de vulkaan San Pedro beklommen, een tocht die na 3 en half beloont zou worden met het mooiste uitzicht ooit! Echt onze gids rende naar boven, terwijl wij toch goed in vorm waren na een paar dagen rust, stonden wij al na 5 meter te hijgen:) De gids vetelde dat we op moesten schieten vanwege de mist die zou komen, daarom rende wij er hijgend achteraan. Waarschijnlijk hebben we niet hard genoeg gerend, want de mist was er helaas al, en hebben van het mooie uitzicht kunnnen genieten, DE MIST:) dus terug lekker rustig aan, nou, dus niet, de gids rende nog harder dan eerst. Wat bleek nou, niks opschieten vanwege de mist (die was er namelijk al) maar hij wilde de voetbal wedstrijd Barcelona tegen Arsenal kijken! Een voordeel, Michiel vond het best, zo kon hij ook de 2de helft bekijken:)

En dan ga ik vertellen dat we een nieuwe hobby hebben, en dat is DUIKEN! Dat was geweldig! we hebben een duik genomen in het krater meer, wat een ervaring! Wat een rust onder water zeg! Maar voordat ik relax was moesten er hele enge oef gedaan worden, zoals je beademing eruit halen en je bril vol met water laten lopen, best eng, maar ja als Michiel het netjes doet kan ik niet achter blijven toch? en uiteindelijk een geweldige ervaring gehad!

Zo uitgerust de kippenbus in. Dit zijn de lokale bussen, Opgepimpte school bussen uit Amerika, de een nog mooier dan de ander, o ja en opgevoerd! De bussen die wij hadden, hadden helaas geen kippen in de bus, maar wel met zijn 5en op een stoel waar wij met zijn 2en op zouden zitten. En als je dacht. nu is die vol kan er gewoon nog veeeel meer bij! uiteindelijk is het niet heel erg om met zijn 5en op een bankje te zitten, dan blijf je tenminste op je plek. De bus gaat zo hard, nog net niet op 2 wielen door de bocht, en als je met zijn 2en zit dan val je er wel eens af :) Ik denk als ik zeg dat hij rijd zoals ik winkel ieereen begrijpt wat ik bedoel? heel hard van de ene bus stop naar de andere om vervolgens erg lang te blijven staan om mensen binnen in de bus te krijgen:) Behalve als je uit stapt, dan wordt je rugzak gegooid van het dak omdat die inene haast heeft! Het leek wel een 8baan.

En dan de hanen telefoons, Een haan die denkt om 3 uur s´nachts dat de zon op komt, en de andere hanen die op hun beurt antwoord geven dat het niet zo is en dit de hele nacht vol houden:) Ja uitgerust was na de kippenbus en hanen telefoons dus wel over.

Na de vulkaan San Pedro vonden we het weer tijd voor vulkaan Pacaya. Nog niet helemaal herstelt van de spierpijn, maar de kans om lava te zien wilde we niet laten lopen. Dat was pas een vulkaan, de warme lucht kwam onder je vandaan, zo warm dat we marsmallows hebben kunnen eten. Deze vulkaan is nog actief en heeft 3 weken geleden een kleine uitbarsting gehad, vandaar dat hij nu wat minder actief was en helaas geen lava had. Maar dat mocht de pret niet drukken!

Na een lange tocht snel naar huis om op te tutten, want een za in Antigua wilden we niet missen, op naar een salsa party! We zijn in 1 van de hipste tenten terecht gekomen met de Jeroen van Inkel van Guatemala. Iedereen op de dansvloer bezig met hun eigen salsa pasjes, en hier en daar wat westerse die een echt dansje durfde te wagen, naast de soepele latino´s, maar he, zo´n hippe club dat we op tv komen van de red bull! en zo hip dat het rijen dik was buiten, en wij stonden binnen:)

Als ik het zo schrijf hebben we al heel wat gedaan in een weekje tijd, Nu waren we op pad naar Lanquin een resrvaat met grotten en lagoons. Onderweg hebben we besloten uit te stappentot ergenis van de bus chauffeur want onze bagage lag onderop. In Coban, een hele snelle beslissing en we zijn benieuwd hoe dit avontuur in de bergen wordt. slapen bij de maya! Al hebben we nu ook al een goede homestay. De bazin waar we de tour hebben geboekt boodt voor weinig een kamer aan, natuurlijk deden we dat. Niet wetende dat zij aan het einde van de stad woonde en vervolgens onze prive chauffeur is en een kamer hebben gekregen vol met troetelberen, hoe grappig is dat!!!

Adios, Iris y Michiel

relax? nee hoor, het strand dat is pas werken!!!

na een koe, pony, ezel, olifant bereden te hebben kan ik er ook een dromedaris bij schrijven!!! en niet voor 5 minuten nee, wel 3 uur dwars door de woestijn! 3 uur lang gedacht dat ik remi op de wereld was. Tot ik afstapte, jeetje, wat en pijn, natuurlijk alle adviezen gelezen dat je misselijk kon worden, maar dat ik 2 dagen wijd beens heb moeten lopen stond nergens!!!!

de woestijn is trouwens niet zoals suske en wiske het beschrijven hoor, al helemaal niet als kuifje, nee er staat een bord, net zoals binnen de bebouwde kom in brielle, er staat gewoon een bord met welkom in de woestijn!!! hou het schoon..... Vervolgens komrt er geen zand, maar keien, en nog eens keien, een beetje een maan landsachap. En dan midden in de woestijn, na 2 uur rijden staat er een waterbron waar de nomaden gewoon met de fiets heen gaan, hahaha, een ilussue armer dus.

Er Chebbi was wel heel mooi hoor, maar het lijkt net of het hoopje zand er is neergelegd, zo;n plaatje is het. natuurlijk hebben wij de hoogste duin beklommen, en natuurlijk deden wij heel voorzichtig met het fototoestel, niet wetende dat het ging zandstormen zodat het toestel het niet meer wilde doen.

ooki weet ik niet wat eerder was, het geloof of de wind? de dagen in de woestijn heb ik als fatima gelopen, niet om geloof, maar voor de wind! het zand ging zo hard langs je heen, dat het heerlijk wqs om bedenkt te zijn, of wilde ik gewoon mijn super grote koortslip verdoezelen?

Zagora, het laatste stadje voor de woestijn was heerlijk, lekker rustig, gevoel van thuiskomen. al zalMichiel daar anders over denken, hij is namelijk 2 nachten en een dag gevloerd geweest. zo ziek dat ik niet in de buurt mocht komen. ja, dan ga je lekker winkelen toch op de lokale markt? en bij iedere aankoop wat ik deed stond heel de markt zich er mee te bemoeien of naar me te kijken wat ik aan het doen was! vervolgens haal je bij de ene winkel wat brood, bij de ander water en om aan te geven hoe thuis ik me voelde: als ik aan kwam lopen had de man van de winkel al een fles water voor mij neer gezet, en bij de volgende winkel vroegen ze of mijn vriend al weer beter was, hahbhaha, een dorp dus!

Om toch wat nieuwe indrukken te krijgen zijn we richting fez gegaan, naar het noorden, en wat vonden wij dit erg!! de drukte, alles, we werden gegrepen en zijn na 4 uur de stad ontvlucht!!! daar hebben we gewoon 14 uur voor gereist, zelfs langer gereist dan van nederland naar marokko, nee na al die gezelligheid van de dorpjes, het gemoedelijke konden we de stad niet meer aan, en zijn na een korte tussenstop in Chefchouen, het blauwe layback stadje, weer terug naar het zuiden gereisd, naar Essaouira.

Tijdens deze bus reis nog wel een 'daar ging mijn string verhaal'. De busstopte heel even, maar omdat wij in het verleden wel eens de bus zagen weg rijden tijdens een plas stop, had ik erg haast en rende een wc in, daar stapte ik in een plas!!!!te get voor woorden, was het water of.......? niet aan denken he?

eenmaal op het strand van Essauouria deden we wat honnymooners eigenlijk moeten doen. relaxen, massages nemen, en lekker op het strand liggen en erg luxe dineren! en dat was hard werken!!! want ieder raar standje moest uitgeprobeerd worden.................................................................................en laat me even uitpraten, om bruin te worden!!!! wat iedereen die me kent weet dat ik niet van streepjes hou bij het bruin worden, maar de marokaanse zon kreeg de zijkant niet bruin, Dat was pas hard werken de laatste dagen hahahah

marokko is een geweldig land, al heeft het niet aan mijn verwachtingen voldaan, integendeel zelfs, 10, nee wel 100 keer beter! we hebben op 3 duizend meter door de bergen gelopen, ons buik vol van alle thee die we hebben gedronken, door de woestijn gereisd, in lokale bussen gezeten met 40 graden, het heel koud gehad in de toeristen bus door de airco, bij mensen thuis op de vloer geslapen. Al heeft het toerisme Marokko al wel ontdekt, wat is de marrokaan gewoon gebleven! En wat is het een ontzettend schoon land! zelfs de stoffige markt is netjes, het vlees hangt er netjes bij! zo dachten wij over marokko, over het zuiden, want eenmaal in het Noorden zagen we zoveel verwesterse invloeden, rommel op straat, bijdehande jongens, over sex gebied, een totaal andere cultuur, Maar wat zijn wij blij dat we alles hebben mogen zien, zodat we kunnen zeggen, ja, we hebben marokko echt kunen ervaren!

m'a assalama Marokko en hoi nederland!!

groetjes Michiel en iris

we stinken als Berber

Na een gratis henna tatoe gekregen te hebben die je natuurlijk toch moest betalen, afgezet te zijn door een hele dure excursie die ook niet leuk was en geen souvenier rijker, hebben wij de grote stad verlaten voor het avontuur, en wat voor avontuur!!!

wij zijn in de lokal bus gestapt naar azilal, en wat een leuk stadje was dat, of dat nu komt omdat ik 10 keer mijn kop tegen de deur had gestoten, of we met zijn 7en in een taxi zaten over hele goede berg paadjes,ofdat er iemand staat te scheppen midden in nacht op straatof dat er de hele nacht onder het raam een ezel stond te blerren,of dat er lekker werd gelachen als we Bonjour terug zeiden. Zoals de mensen in Azie graag engels met je willen praten, willen ze hier heel graag frans met je praten. Goed, ik spreek ook net 2 woorden frans. Michiel daar in tegen heeft hele gesprekken met iedereen en ik neurd er maar een beetje bij :)

En meiden, wat zijn wij blij dat we in Nederland wonen en geemancipeerd zijn. De mannen hier doen werkelijk helemaal niks, de vrouwen werken op het land, en geloof me, het is heel zwaar. wij noemen ze struisvogels. kleine vrouwtjes lopen met een berg gras/hooi op een rug, je ziet alleen de benen, struisvogels dus. en wat je wat de mannen doen? thee drinken, een beetje op de markt rond lopen. ja het relaxe werk. of je moet vinden dat een paar schoenen uitzoeken op een grote berg zwaar is?

maar niet onze gids Ibrahim hoor, hij was zo onderdanig dat ik er ongemakklijk van werd. Ibrahim heeft ons 4 dagen door de M'goun massief mee genomen. dwars door het Atalas gebergte, en wat waqs dat zwaar, mooi, leuk en alles wat we zochten. Michiel zijn natuur en ik na een dag lang lopen de cultuur. Na een mooie lange wandling kwamen we in een dorpje waar er maar 1 mini busje per week heen gaat. Helaas was de gite vol ( geusthous) Maar gelukkig kregen deze jozef en maria een kamer bij iemand anders aangeboden. De oude heer des huizes(.58) sliep wel ergens anders anders. dat ia lief he? dat is hetzelfde als je japanners voorbij ziet lopen en zij bij jou in bed mogen en jij maar bij je ouders slaapt. deze man had alleen mijn respect al weer verloren toen ik zag dat zijn dochter van 19 zijn vrouw bleek te zijn.

ook hier schrikken de kinderen van mijn blauwe ogen en heb er een aantal laten huilen. Wat het leuke aan dit dorp was dat ik werd gevraagd voor de koffie bij iemand thuis. Bij een man, deze zette koffie voor mij. Toen de vrouw thuis kwam was ze zou verbaasd en blij dat ik koffie bij haar dronk, dat ze na de afwas gedaan te hebben meteen thee voor mij ging zetten. na een paar foto's te hebben genomen en met hun 2 woorden frans en mijn 2 woorden frans en een hoop hand en voeten werk, was het duidelijk dat ik hun de foto's op zou sturen. Deze man pakte zijn paspoort dat ik over moest schrijven, hij kon zelf niet schrijven.

Toen ik 6 was heb ik ooit ook een kaart gestuurd met: aan mijn moeder en ome Niek, met het telefoon nummer er op. Geen flauw idee of ie is aangekomen, maar goed, deze man was 35, en geen flauw idee hoe het zit. Uiteindelijk met ibrahim afgesproken dat ik ze na hem op stuur. En daarna wilde hij een hele foto sessie met zijn koe, schaap, geit en kalf ha ha!

Het slapen was verder niet heel komfo hoor, op de grond met berber dekens en dat stinkt! Naar stal, poep en zweet tegelijk, maar home stay is homestay en je hebt mij niet horen klagen. De verdere 3 dagen waren geweldig, van mooie vergezichten, tot blije kids die een pen hadden gekregen voor school,van een potje voetbal met de kids(michiel stond in het doel)van sneeuw tot spierpijn en nog meer leuke dorpen. ben zelf aan het werk gezet door een paar meiden op het land, met een sikkel het gras maaien, en schapen wol uitzoeken. En ja als je allebei het woord niet in het frans weet van de schaap sta je samen BE_BE_BE te roepen hahaha.

O, ja en wat wat ibrahim zijn aandeel? eten koken, 2 maal daags ons fruit geven, de ezel besturen met al onze bagage. En als je denkt dat we mochten helpen, nee hoor, wij werden in het bedje (lees dun matras) in de zon gezet. het eten werd zelfs opgediend op een zilvere schaal! o, ja hij sliep op de zelfde kamer en zat aan mijn voeten als ik sliep om mij wakker te maken........ heel raar natuurlijk, maar heb me maar omgedraaid en bedacht dat ik nu niet naar de wc durfde omdat hij anders achter mij aan zou komen. De laatse dag was de spanning dan ook om te snijden, en we weten allemaal waarom.........

En als je dacht dat het met zijn 7en een belevenis was in een taxi, dan is met zijn 12en en een kind in een auto door de bergen een heel avontuur!!!!!!

na 3 nachten op de grond te hebben geslapen, en weinig douche gelegen heid was een duur hotel geen overbodige luxe, ja back to basic, is erg leuk, en zou het zo nog een keer doen, maar wat is een warme doche, en een bed eigenlijk lekker!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

M' ssalama

michiel en iris

oud & getrouwd

Nou, daar zitten we dan in Marokko, OUD EN GETROUWD :) in ons Riad met onze nieuwe mini laptop!! Thanks, maten een leuk kado!

Wij hebben een super dag gehad, vab het begin tot het eind. Alles is precies gegaan zoals we dachten, iedere keer komen er weer dingen te boven waar we erg om moeten lachen. Zoalsons 4tal achtergronddans koortje, het ja oefenen met de kids de bruidsschat de catfight voor de bloemenen natuurlijk onze spierpijn na een uur gegabberd te hebben, ja, de jongste zijn we niet meer. Boven al een speciaal gevoel dat iedereen voor ons naar het o zo mooie, maar verre limburg is gereden:) Maar goed, het is en blijft een reisverslag, dus.......

Jullie begrijpen dat we 3 dagen kapot waren, gewoon van alles, alle indrukken, en dan ook nog eens nadenken wat er in de backpack moest. Over nadenken lukte dus niet, en ookal weet ik dat ik straks alleen op de foto's sta met het groene H&M rokje is er toch wonder boven wonder 12 kilo aan kleren in de tas beland. (lees kast leeg) heb natuurlijk wel Michiel op het hard gedrukt dat hij niet zoveel mee mocht nemen, want hoe moesten we dan alle souveniers kwijt!

voor we gingen slapen nog snel om 8 uur sávonds het hotel geregeld, nou als dat maar goed komt!

onze vlucht ging zonder problemen precies op tijd, allse ging prima, en ik kan weer een bekende nederlander die met mij praatte van mijn lijstje schrappen. Na Frans bauer, Katje Schuurmans, en Chris Zeger kan ik ook Robbert van GTST van mijn lijstje schrappen. Ja ja, na 3 uur lang na deze meneer te hebben gekeken of het hem was, heb ik uiteindelijk bij de landing maar gevraagd of hij echt Robbert van GTST was. Ja zegt hij alleen als ik werk. Ja maar ik weet je echte naam niet hoor. Let op mensen, Michiel wist te vertellen dat hij Wilbert Gieske heette!! Na een klein praatje pot, heb ik hem maar een fijne vak gewenst, en gezegd dat vast niemand hem kende:) toen we eenmaal onze backpacks hadden, vroeg hij erg geinteresserd wat we gingen doen. Na en kleine uitleg dat we het nog niet wisten maar wel wilde trekken. vertelde hij erg vrolijk dat hun dat ook gingen doen. Vrienden gemaakt dus:)

Wonder boven wonder stond onze pick up er. En net als in azie weten ze alle voetballers op te noemen, spreken ze alle talen en hebben geen tanden! na een poosje worden we de auto uit gezet, onze backpacks in een kar gedaan die een man voort duwde, rendend achter onze spullen aan, kwijlend naar alle mooie lampen kijkend kwamen we in een super leuke Riad. Erg luxe, een beetje honymoon. Thee en te zoete koekjes stonden al klaar.

normaal gesproken zou ik meteen de stad in rennen, maar het enige wat we hebben gedaan is op een bedje in de zon de hele dag geslapen en verbranden, heerlijk! Op dag 1 dus nog geen souveniers gekocht, dat mocht ook niet, maar er is niks gezegd over dag 2.........

helaas slaapt mijn man.........al, dus de taal fouten blijven staan.....

foto's hebben we ook nog niet, maar de reis wordt vervolgt

groetjes irisen Michiel

Snik.......

Was er toch bijna een wonder gebeurd in deze 4 weken....... Maar helaas, moet ik zeggen dat ik op mijn laatste dag toch een koortslip mee naar huis moet nemen. En jee, wat is de tijd voorbij gevlogen hier in Cambodja. Met pijn in mijn hart stap ik morgen het vliegtuig in en moet ik na een kort maar krachtige samenwerking Els achter laten die het projectprobeert af te maken.

Na de check up ben ik met een aantal kids naar de kliniek geweest. Lina, die de check up op orde had, had een lijst gemaaktvan de ergste gevallen en met deze kids zou ik dus een start maken om naar de kliniek te gaan. Dus iedere ochtend en middag met 6 a 8 kids in de tuk tuk naar detandarts.Eenmaal op de kliniek aangekomen was het super druk. Er werden 3 kids naar een 'free' kliniek gestuurd en 4 kids naar de betaalde kliniek. Ja daar was ik wel even verward over. Als het gratis is..... Waarom gaan ze dan niet zelf? Maar het antwoord dat ik kreeg wasdat het te druk was? Later bleken dit studenten uit Korea te zijn die toevallig ook een week een project in de kliniek deden, en zij waren wel ontzettend goed. Volgend jaar komen ze weer, dus goede contacten gelegd en snel vrienden gemaakt.

Nu is het ook een gekkenhuis in de gratis kliniek hoor. Ook al zit je daar als eerste, als de deur open gaat rent iedereen naar binnen en degene die als eerste zijn naam roept krijgt een nummertje met 1 erop. En dan maar wachten tot je aan de beurt bent. 2 uur later.... Lijkt me echt vreselijk als je naar de tandarts moet en je bent al zenuwachtig en dan moet je ook nog eens 2 uur wachten.

En God wat waren die kids bang! Ben van stoel naar stoel gerend om handjes vast te houden, en ze geprobeerd gerust te stellen, en heb vooral mijn best gedaan om zelf niet te huilen omdat sommige zo hard schreeuwden van de pijn dat ik het zelf voelde! En wat voelde ik mij daardoor rot en wat voelde ik mij een beul dat ik dat de kids aan deed!

De studenten in de kliniek waren heel erg aardig en rustig tegen de kids, niks werd ook tegen hun zin in gedaan. Er was zelfs een meisje die 2 uur heeft gewacht en eindelijk aan de beurt was en haar mond niet meer open deed omdat ze bang was en ook niet meer durfde te praten.Binnen moet je je schoenen uit, op zich niet een heel fijn idee als er allemaal bloed op de grond ligt wat niet weg wordt gehaald. Er zijn veel kiezen en tanden getrokken. Hier en daar wat wortelkanaal behandelingen gedaan. Het zag er vreselijk uit, maar ik moet zeggen dat ik niet zou weten hoe het zou voelen. 1 meisje heeft 2 nieuwe voortanden gekregen, haar moeder was zo blij dat ik mango's in mijn tas kreeg gestopt als een cadeautje.

Na de behandelingen lachten veel kids als een boer met kiespijn, maar aan hun reactie te merken waren ze toch wel erg blij. Doordat de tuk tuk iedere keer voor kwam rijden dacht er eenmeisje: ‘Dat is leuk, ik ga gewoon mee als een uitje'. Dit meisje hoefde helemaal niet naar de tandarts, maar vond het blijkbaar erg interessant.

Ook heb ik mijn Khmer teachers mee uit genomen voor een lunch. Zij mochten kiezen. Dus met zijn 3en op de moto gestapt om de stad door te crossen om bij LUCKY BURGER te eten....... Vreselijk vet en vies, maar de meiden vonden het lekker. Nadat ik zei dat ik liever Khmer eten at werd ik spontaan uitgenodigd bij haar thuis om Kmher food te eten. Met alle teachers. Daar zat ik dan, aan de ballen van het varken, bloed, lever en hond (wat eigenlijk erg lekker smaakte).Om daarnaop zijn Cambodjaans te pokeren en de afwas te doen waarbij ik mijn water uit een soort van put moest halen. Eigenlijk was dit de beste home stay ooit. Er werd niet eens Engels gesproken........

Door alle indrukken van deze week, was ik erg moe, maar vooral zenuwachtig hoe Els het zou vinden wat er allemaal gebeurd is. Zij is natuurlijk het project begonnen in Nederland en is er al heel lang mee bezig. Ik heb de aftrap mogen doen. Alles geprobeerd op orde te krijgen zodat ze rustig verder met het project kan. Inmiddels heb ik Els op het vliegveld opgehaald, met een welkombord tussen de taxi bedrijven en hotels, maar gelukkig herkende zij het bordje met haar naam meteen........ Met een tas vol spullen van de kids en de oranje shirts voor ons Dutch Cambodjaans team! Na veel bijgepraat te hebben zijn we maandag samen van start gegaan, en de kids die al de hele week vroegen waar teacher Els bleef waren heel blij en een meisje kon eindelijk dat cadeau geven dat ze al heel de week vast had.

Dus na 2 dagen te hebben samen gewerkt, hoop ik een goede overdracht te hebben gedaan en ga ik Pnonm Penh vreselijk missen. De meiden uit London (de andere vrijwilligers), de studenten en tandartsen in de kliniek, de teachers, Els en natuurlijk alle kids. Het voelde zo vertrouwd om weer in de klas te komen en iedere keer weer opnieuw te zingen!

Deze week hebben we al veel kids gedaan, iedereen die is gechecked is ook naar de tandarts geweest. Dus zijn we vandaag begonnen met de nieuwe groep. Deze kids krijgen vrijdag een check up en dan zal er ook een voorlichting door de studenten worden gegeven. Els en ik hebben allemaal tandenborstels en tandpasta van onze tandartsen mee gekregen en deze zullen dan ook eindelijk gebruikt gaan worden.

Dus, Lee hai Cambodja en Hallo Nederland,

Iris

Het project is van start

Mensen wees blij dat we in Nederland wonen. Echt, ik heb dingen voorbij zien gaan. Maar ik zal bij het begin beginnen.

Aangekomen in Cambodja voelde ik me gelijk thuis. Ten eerste had ik geen kaartlezer meer nodig, want ik wist de weg en alles is eigenlijk gewoon nog hetzelfde. Dus op mijn fietsie het drukke verkeer in om lekker te shoppen om daarna naar het zwembad te fietsen. Maar wees niet bang, ben niet bruin geworden want het begon gewoon te regenen. De volgende dag ook trouwens. Op maandag zou het tandarts project beginnen, dus heb ik de zenuwen lekker van mij af laten masseren om fris om half 8 te kunnen beginnen. Ja dat dacht je zelf toch zeker niet? In de ochtend kreeg ik een telefoontje dat de studenten geen vrij hadden gekregen. Dat zou Pheara regelen dus dat moest eerst gebeuren. Pheara kwam ook dan pas om 9 uur ipv half 8. En wat denk je wat dit stresskippie heeft gedaan? Ja jullie kunnen trots op mij zijn, ben ik zelf ook namelijk. Ik ben heel rustig gebleven met de gedachten: dan toch morgen? Misschien wist ik het al dat dit ging gebeuren. Dus ik zou naar de nieuwe school gaan om even te kijken en morgen zou het project van start gaan.

Eenmaal op school aangekomen kreeg ik kippenvel! De kids renden op mij af, begonnen te huilen en lieten mij niet meer los. Er was zelfs een meisje die mijn foto uit haar boekje haalde en trots aan mij liet zien! De foto's hingen er nog van het uitje en de schilderijen die Els heeft gemaakt hangen er nog. Er moest ook meteen gezongen worden, het Nederlandse liedje ‘deze vuist op deze vuist' en natuurlijk ‘de hokey pokey'! Ze wisten het gewoon nog en Toen Sophanny, mijn Khmer teacher, binnen kwam mij vast pakte en begon te huilen,nou dan breek je hoor. Dat je in 4 weken tijd zoveel indruk kan maken! Ik heb ook even een traan gelaten. Nadat ze gewend aan mij waren kwamen toch Els haar kids even vragen waar Els was. Ik vertelde dat ze zondag aan zou komen en ook haar Teacher begon te huilen.... Dat is nog eens een welkom thuis.......

En daar kwamen inene de studenten binnen voor het tandarts project wat meteen ongeorganiseerd van start ging. De leraren wisten namelijk van niks dus die wisten ook niet wat hun overkwam.Wat een zooitje, kids die door elkaar heen renden leraren die niet wisten wat ze moesten doen omdat ze niet op de hoogte waren gebracht. En ook al haddenwe wat inkopen gedaan, ontbreken doet er altijd wel wat. Alles is op loop afstand, dus hup op de motor om nog meer te halen, en bij terug komst kan je nog een keer weg om nog meer te halen. Maar ikwas nog steeds stressbestendig en ging mee met de flow.

Ook ik ben aan het werk gezet, ik heb de kids een fluor behandeling gegeven. Wat ik zelf het vreselijkst vond van de tandarts mocht ik nu zelf aan de kids geven. En hoe goed ik ook weet dat het echt niet naar aardbeien smaakt, heb ik dat toch moeten verkopen aan ze. En weet je hoe? Met een oorwattenstaafje.................Ja zo heb ik het op de tanden aangebracht. Sommige kinderen hadden tranen in hun ogen.

Misschien heb ik mijn nieuwe roeping wel gevonden, tandarts assistente. Helaas zou ik niet goed voor de omzet zijn, omdat ik per kind toch wel veel aandacht geef en als zemoeite hebben met het fluor in hun mond te houden, dan doe ik handje klap voor de afleiding. Een Nederlands liedje zingen hielp ook heel goed.

Ik heb rond de 100 kids fluor gegeven en je hoeft echt geen tandarts te zijn om te kunnen zien hoe erg hun tanden er uit zien. Zwart, geen tanden, gewoon weggerot, 2 kiezen op 1 plaats en dan die stank die uit hun mond kwam! Ook vlogen er hier en daar wat tanden voorbij zonder verdoving, en niet 1 sec of zo, nee joh 10 min trekken en wrikken zonder een kik te geven.......

Ja echt wees blij, dat we in Nederland geboren zijn en laat ik nooit meer iemand horen over kiespijn! De meeste kids waren heel sterk en gaven geen kik, maar hier en daar werd er wel een traan gelaten, dus kwamen ze toch allemaal even kroelen....... Het deed mij pijn om te zien wat er gebeurde, maar het gaf ook een trots gevoel dat dit een super goed en nodig project is.

Steriel was het ook niet echt, en de arbeidsomstandigheden warenvreselijk. We zaten op te lage, houten banken zonder licht. De tanden werden gecontroleerd met het lampje van hun mobiel. Echt de groep studenten die hebben geholpen, hebben geweldig hun best gedaan. In 2 dagen tijd 133 kids. In deze omstandigheden en hitte. Het was een super lieve en gezellige groep. Op de vraag of ze misschien een cadeautje wisten voor hun zelf voor hun hulp was hun eerste antwoord: ‘Wij zijn heel blij dat we ons steentje bij kunnen dragen voor de kids in Cambodja'. Toen ik het nog een keer vroeg werd er lang gediscussieerd en was dit het antwoord: Een Oranje Shirt uit Nederland met Hup Holland Hup!!!!! Geweldig toch, ik hoop dat deze nog in Els haar tas passen........

Deze dagen waren alleen voor de check up. Voor ieder kind is er een dossier gemaakt welke tand er gevuld moet worden en welke getrokken moeten wordenen wie het er ergst aan toe zijn. Morgen gaan we dan ook met de ergste gevallen naar de kliniek toe waar ze een volle behandeling gaan krijgen. Het waren ook 2 vermoeiende dagen, veel indrukken en veel gezien.

Dus het project is van start........En moet ik helaas toch ook vertellen dat ik de nieuwe school niet echt een verbetering vind. Er zijn 3 klassen naast elkaar, 46 kids ieder, en de muren zijn van hout, tot de helft staat er dus een schot. Je hoort dus iedereen zijn les geven, zodat de kids snel zijn afgeleid, je moet ook door elkaars klas om naar buiten te mogen, een kippenhok dus......

Sokdee (Goed Geluk) Iris

Jammer dat ik de foto's niet op het net krijg, maar heb geprobeerd zoveel mogelijk beeldend te schrijven.

Gekkenhuis

Gekkenhuis!!!!

Echt ik heb genoeg van het waterfestival. Hier in Myanmar vieren ze 4 dagen nieuw jaar en dat doen ze door iedereen te bekogelen met water!!!!! Echt het water komt overal uit, brandslangen, emmers, van 4 hoog en iedereen is happy (dronken dus) en het regende ook nog eens! Als toerist ben je bonus punten, dus ben 4 dagen miss Wet-shirt geweest. De eerste dag vonden wij het allemaal nog wel leuk. Er staan podiums met tuinslangen, de politie regelt het verkeer en trucks afgeladen met mensen gaan door het waterfestijn. Groepen dansen op straat en zijn te dronken om te denken dat de bus misschien niet meer kan stoppen! Om goed in te burgeren zijn we natuurlijk in een pick-up gesprongen om ons nat te laten maken, eigenlijk doet het allemaal heel erg pijn. 1 dag is leuk, de 2de dag ging ook nog wel maar de 3de en 4de dag, ik had het helemaal gehad. Zelfs toen ik zag dat kids water in de trein gooide vond ik dat heel grappig, tot ik er zelf in zat! Dat was toch niet zo grappig. Gelukkig zaten we met een hoop gezellige toeristen in het zelfde schuitje. Dat geeft al snel een gezellige sfeer en dan drink je whisky voor een dollar en koop je dvd's. Jammer genoeg heb ik daarom Yangoon niet goed kunnen bekijken, want je zorgde er wel voor dat je niet op straat kwam.

Wel ben ik samen met Steve (mijn aangenomen kaartlezer)naar Twante geweest. Gelukkig maar dat hij mee ging want heb nog steeds een beetje problemen met kaartlezen en had anders echt op een andere ferry gezeten. De heen reis viel nog wel mee, maar volgens de lonely planet zou je in dit stadje het delta leven zien............ Nou, het had iedere straat van iedere stad kunnen zijn. We zagen wel een school waar kinderen waren dus zijn we daar even langs geweest. De meiden kregen traditionele danslessen, dus kregen wij een king en queen stoel aangeboden en een paar mooie dansen. Heel het dorp in rep en roer, de radio deed het niet, maar iedereen kwam hem maken. Zelf mocht ik ook mee dansen, en dan kan je 8 jaar hebben gedanst, naast deze meisjes was ik wel een hark en werd ik nu uitgelachen of toe gelachen?! Aan de lerares heb ik de kinderkleren gegeven die ik al 2 weken overal mee naar toe nam. Zelf heb ik het niet gezien maar Steve zei dat ze moest huilen. Dus Rebecca, de kleren hebben een goed huis gekregen en dat gaf een fijn gevoel. Dat is voor het eerst dat ik het gevoel had dat deze mensen heel puur waren. Jammer van dit verhaal is dat we ook nog terug moesten. Er is 1 weg, waar duizenden mensen staan te dansen dus je begrijpt dat 30 minuten 2 uur werd in een overvolle bus waarvan niet alle ramen waterdicht waren. Maar goed, zelfs dit heb ik overleeft.

Dat kaart lezen he? ik moet echt op cursus! Ik heb in Mandalay een walking downtown tour gelopen. En wat kom je onderweg dan tegen? Een markt waar je natuurlijk hier en daar wat moet kopen. Maar hoe kom je dan weer terug op je route? Niet dus, dat begrijp je. Dus na wat rond gedwaald te hebben kwam ik op een bruiloft terecht.Nu mag ze wel in het roze trouwen, maar die meid was ongelukkig! Verder is het heel simpel, je krijgt een boom blaadje als je binnen komt en een papieren waaier als je weg gaat Tussendoor krijg je hele vieze thee met hele zoete dingen. Ik moest met iedereen op de foto en vooral de vader liet mijn hand niet meer los. Nou Michiel, dat gaan wij veel en veel beter doen he?

Had ik al verteld dat ik een betere manier heb bedacht om af te vallen? Voor ik naar Myanmar ging kon ik mijn broek niet aan, dus nadat Sonja bakker niet zo werkte besloot ik een tong piercing te nemen wat inderdaad 4 kilo deed schelen. Maar met 40 graden in Myanmar reizen? Dat is niet heel goed voor je eet lust, dus zakt mijn broek nu van mijn kont af! Dus wil je dun worden, ga in april naar Azië en als je daarbij nog eens veel olie eet gaat het helemaal als een trein!

Leuk trouwens om de berichten te lezen, na 2 weken geen internet te hebben gezien is het erg leuk om 50 berichtjes te mogen lezen.

Mijn avontuur in Myanmar zit er op. Op naar het volgende avontuur in Cambodja!

Tata Myanmar en Seisdai Cambodja